Brochure of Mandapika Art Group for its Intro.
Mandapika: In Multimedia
We are proud to present you the links of Mandapika Art Group presented and covered by different organizations and groups via different Multi Media.
Here are some of the links; please check it out and hoping for your valuable feedback and comment:
जुनले समेत मुख छोपेको रातमा
*महेश श्रेष्ठ ‘भाजु’
सधैँको त्यो शून्य सडक । त्यही शून्य गल्ली र म एक्लो यात्री । गन्तव्यको खोजीमा भौतारिरहेको म एक लक्ष्यविहीन यात्री । जुनेली रात । झ्याउँकिरीको ‘झ्याउँ झ्याउँ’ र कुकुरको ‘भुङ् भुङ्’मा रत्तिँदै आफ्नो दुलो खोज्दै लम्किरहेको म उही यात्री । बाटोको मार्गदर्शक झैँ सदा ठिङ्ग उभिइरहने त्यो बिजुलीको पोलको बत्ती पनि ‘झ्याप्प झ्याप्प’ र ‘झिम्म झिम्म’ गर्दैछ । त्यो कहिले निभ्दै त कहिले बल्दै आफ्नो दैनिकी गुजारिरहेको छ । पोल नजिकैको कन्टेनरमा आफ्नो बासस्थान बनाएर बसेको एउटा भुस्याह कुकुर मलाई टाढैबाट देखेर भुक्छ- ‘भुङ्…भुङ्…भुङ्…भुङ्’ । तर त्यसको भुकाइमा कटुता छैन । न त रीस नै । एक किसिमको मिठास छ त्यसको भुकाइँमा । यस्तो लाग्छ त्यो मलाई भुकेर गाली नगरी नतसा्रइ मेरो स्वागत गरिरहेछ । मेरो आगमनमा खुसी भई दुई चार शव्द मिठो बोल्दै छ । म त्यसको नजिक पुग्नासाथ त्यो मलाई देखेर आफ्नो बाङ्गो पुच्छर झन् बाङ्गो पार्दै हल्लाउँछ सायद मलाई स्वागत गर्न र मलाई एकचोटी गज्जवसँग नाक हल्लाई हल्लाई ‘स्वाक स्वाक’ र ‘सुक सुक’ गर्दै सुँघ्दछ । ऊ आफ्नो देवे्र हात सकि नसकी मतिर बढाउँदछ सायद पहिलो भेटमा हात मिलाउन । उसको दाहिने हात गएको महिना एउटा ट्याक्सीले किचिदिएर भाँचिएको थियो । म उसको देब्रे हात समात्छु र एकछिनसम्म सुम्सुमाउँछु । खल्तीबाट रुपियाँगोटाको दुईवटा िपंकी बिस्कुट झिकेर उसको सामुन्ने छरिदिन्छु । ऊ दङ्ग परेर बिस्कुट चपाउन थाल्छ । म भने आफ्नो गन्तव्यतिर लम्कन्छु । ऊ बिस्कुट छाडेर मलाई परसम्म छोड्न आउँछ । केहीबेर हिँडेपछि ऊ पुनः आफ्नै बासस्थानतिर फर्कन्छ ।
देख्दैछु त्यो परबाट ब्रेकलेस मोटरझैँ वल्लो भित्ता र पल्लो भित्ता गर्दै हान्निदैँ र ठोकिँदै यतै आइरहेको छ । त्यो नजिक आउनासाथ टाढाबाट नै ह्वास्स् खोया गन्हाउँछ । कोदोको कट खाने सुँगुर गनाएझैँ । ऊ म नजिक आइपुग्छ र मातेको स्वरमा बर्बराउँनथाल्छ । सधैँ बर्बराउँने उसको संवाद उसलाई कण्ठै छ-‘ह्यालो सर…हाउँ ,फाइन थ्याङ्कु…था’ छ…उ ‘ऊऽऽऽ… ‘ओठ नै पूरै गोलो पार्दै ऊ आकाशतिर देखाउँदै ‘ऊऽऽ’ उच्चारण गर्दैछ । ‘हो ऊ त्यो आकाशको चन्द्रमा छ नि…हो त्यो चन्द्रमा क्या हुचुकु प्यामे…त्यो चन्द्रमा मैले नै त्याँ पुर्याइद्या…ऊऽऽऽ त्यो इनारबाट ।’ केही नजिकै रहेको इनारलाई देखाउँदै ऊ सिल्ली हाँसो हाँस्दछ । उसको हाँसोमा बडो बहादुरीताको आभाष पाईन्छ । इनारको पानीमा देखिने चन्द्रमा उसले नै आकाशमा पुर्याएको हो भन्ने घमण्ड छ उसमा । त्यो बाटोमा आउने जाने जतिलाई भेट्यो उसले सबैका अगाडि त्यही वाक्यांश फट्फटाउँछ । रटाएको सुगाले झैं । र हरेक संवादको शुरुवातमा उसको उही चिरपरीचित थेगो झुण्डिएको हुन्छ ‘हुचुकु प्यामे’ । यसको अर्थ उसैलाई मात्र थाहा छ । जसको अर्थ न त मैले अझसम्म उसलाई सोधे न त अझसम्म उसलाई भेट्ने कसैलाई नै थाहा होला । कतिले उसको कुरामा विश्वास पनि गर्छन् त कति ‘ह्या जड्याहाँ’ भन्दै झर्केर बाटो लाग्छन् । यसरी बित्ने गथ्र्यो उसको रातचर्या । जुनेली रातमा जुनको कुरा त आँैशीको रातमा ताराको । जुन र तारा नै उसको गफ गर्ने बहाना बनिसकेको थियो । तर उसलाई विश्वास छ आफू र आफ्नो कार्यमा । मात्र आफूलाई ।
अचानक म झस्किन्छु । अलि परको मोडमा एउटा बाक्लो झाडी छ । यो जुनेली रातमा झाडी हल्लिएको प्रष्टै देखिन्छ । म तसर्िए कतै त्यहाँ कुनै जनावर चोर डाका वा वा दश बर्षे जनयुद्धको परिणाम…म केहीबेर टाढै टक्क रोकिन्छु । कान ठाडो पार्छु । दाया वायाँ हेर्छु । कतैबाट केहीको सुइको छैन । मात्र उही ‘हुचुकु प्यामे’को फेडेड आवाज । अव त त्यो पनि सुन्न छाड्यो । म चिसो भए । लालाक लुलुक परे । केहीबेरको शून्यतालाई चिर्दै अजव गजवका आवाजहरु गुन्जिएको आभाष पाउन थाले । म भन् अकमक्क पर्न थाले । अब मलाई डरभन्दा बढी उत्सुकता जाग्छ । त्यही नजिक गएर हेर्न र बुझ्न मन लाग्छ । म बिस्तारै पद्चाप लिन्छु । नजिक पुग्न नपाउँदै…अचानक…अचानक एउटी सर्वाङ्ग नाङ्गी युवती अतालिन्दै बाहिरिन्छे । उनी मात्र हातको इसाराले त्यो झाडीतिर हेर्दै सराप्दै थिइन् । उनको आवाज अस्पष्ट थियो नबुझिने । तिनी लाटी थिइन् । उनको अनुहारमा लज्जामिश्रित भाव प्रस्टै देखिन्थ्यो । आँखामा भने आक्रोशको ज्वाला दन्किरहेको । उनी त्यसै त्यसै दाह्रा किट्दै थिइन् । उनी मलाई देखेर झन् डराउँछिन् र पर-पर हुँदै टाढिन्छिन् र केहीबेरमै विलिन हुन्छिन् । झाडीबाट दुईजना युवक आफ्नो प्यान्टको फस्नर लगाउँदै र मिलाउँदै बाहिरिन्छन् । उनीहरुको मुखाकृतिमा चरमानन्दको भावाव्यक्ति झल्कन्छ । मलाई देख्नासाथ तिनीहरु केही हच्कन्छन् । मलाई घुर्दै तिनीहरु मेरो नजिक आउँछन् र मलाई देखे नदेखे झैं गरि टाप कस्छन् । म सोचमग्न हुन्छु । यी दुई अनुहारलाई यसअघि मैले कतै देखेको भान हुन्छ । तर कहाँ कहिले र कुनबेला यी यावत् प्रश्नहरु मडारिन्छन् मेरो मूक मस्तिष्कमा । मैले सम्झिए । ती ठिटाहरु अरु कोही नभएर मेरै टोलका प्रतिष्ठीत कहलिएका महान् व्यक्तित्वहरुका सुपुत्र भनिने कुपुत्रहरु पो हुन् भन्ने । थुइकक ! भविष्यका कर्णधारहरु ! पृथ्विलाई भारि अनि आमा बालाई बोझ बनेका नामुदा दादाहरु ! राम्ररी सोच्न बोल्न नसक्ने मूक लाटीलाई समेत बाँकि राखेनौ है !…धिक्कार छ तिमीहरुलाई ! यदि आफ्नो यौवनको ज्वालामुखी सेलाउनु नै थियो त किन गएनौ ठमेल किन धाएनौं दरबार मार्ग छँदै थियो त तिम्रा बा आमाले भ्रष्टचार नामक इमान्दारी गरि कमाएको सम्पत्ति ।
म मूक रहेँ । केवल मौनदर्शक बनिरहेँ । त्यो केही बोल्न नसक्ने लाटीभन्दा पनि निकम्मा भएँ । थुइक्क्क्क !
झ्याउँकिरीहरु झन् झन् ‘झ्याउँ झ्याउँ’ गर्दै त्राहीमाम्का गीत गाउन थाले । कुकुरहरु चिच्याई चिच्याई रुन थाले । जून लाज ढाक्न बादलुको घुम्टो भित्र लुक्न खोज्दै थियो । तर म…म भने त्यही तितो घटना अमिलो सत्यलाई मनमा लिई निकम्मा र मूक भैं आफ्नै दुलोतिर लम्किरहेँ लम्किरहँे ।
* Bhajumahesh is Creative Director of Mandapika Art Group
KaKhaRa Creations: Literature and Articles
आकस्मिक प्रेम
*संविदा राजभण्डारी ‘श्रेष्ठ’
_________________________________________________________________________________________
एउटा असाधारण अनुभवले आज दिनभरि नै गिजोलिरह्यो मलाई । म मेरो श्रीमान्को बहुपासमा गम्ल्याङ्ग अङ्गालो हालेर रुँदै भन्दै थिए, “बाबा, टिटु उड्यो, गयो मलाई छाडेर ।” सायद म अलि बढि नै भावुक भएको थिए ।
भल्नेरेवल । अंग्रेजीमा जसलाई भल्नेरेवल भनिन्छ । घरका अन्य सदस्यहरू अनौठो मानेर हेरिरहेका थिए मलाई । भन्दैथिए, “एउटा जाबो चराको लागि पनि कति इमोस्नल भएको…” आदि–इत्यादि । म चाहिँ आफै भित्र सम्पूर्णता खोज्नमा ब्यस्त थिए । फ्रेडरिक नित्से, एक प्रसिद्ध अंग्रेजी दार्शनीकले भनेको जस्तो– सम्पूर्णता जहाँ संसारका हरेक चिजसँग एक हुनुको अनुभव, जुन मान्छेले कमै अनुभव गर्न सक्दछ । उनले यसको उदाहरण रुखका पातहरूसँग जोडेका छन् । उनले भनेको जस्तो संसारका सबै पातहरूलाई जसरी एकै साथ प्रस्तुत गर्न गाह्रो छ, त्यस्तै संसारका हरेक ठाउँको, चिजको अवस्था बुझ्न गाह्रो छ । समय अनि अवस्था, यी दुई चिजबाट मान्छे, सामान्य अवस्थामा पार पाउन सक्दैन । म यही असाधारण अनुभवलाई महसुस गर्न खोज्दै थिए । टिटुको दृष्टिकोणबाट संसार हेर्दै थिए…
***
बाटो सुनसान थिएन । यती चहलपहल थियो कि, मानौं सबैजना दौड प्रतियोगितामा भागलिन सामेल भएका छन् । म पनि एक प्रतिद्वन्दी जस्तै । सधैं हतारिएको, आतुर हामी । खै के खोज्छौं हामी जीवनभर ।
केही पाइला अगाडि हिंडे पछि म टक्क अडिए । देखे एउटा परेवा उधोमुन्टो परेर एउटा पसलको अगाडि पखेटा फडफडाउँदै छट्पटिरहेको । दर्जनौं मोटरसाइकलहरू पसल अगाडि लाइनै तेर्साइएका थिए । केही मानिसहरू पसलको अगाडि क्यारमबोर्ड खेल्न व्यस्त देखिन्थे । म मानिसको भिडमा मान्छे खोजिरहेको थिए–कति समय अगाडि देखि यो निरिह प्राणी यसरी छट्पटिरहेको थियो होला । अनि कति मानिसको लागि यो चासोको बिषय बनेको थियो होला ।
हठात् गएर मैले त्यो चरोलाई हातमा राख्न समेत सकिन । किन हो एक किसिमको डर लाग्यो मनमा । यो उसँग कम मृत्युसँग ज्यादा हो की, अझै पनि त्यो बिशाल आवेगलाई म यही हो भनि भन्न सक्दिन । म बिस्तारै गए अनि त्यो टाउँको तल, खुट्टा माथि पारेर बिचल्लीमा परेको चरालाई मैले सोझो उभ्याए । उ सोझो त भयो, तर सकि नसकि मबाट भागेर अलि पर एउटा मोटरसाइकलको कुनामा लुक्न खोज्यो । त्यतीखेर त्यो परेवा भन्दा म बाध्य देखिन्थे–कसरी बुझाउँथे म तिम्रो मृत्यु होइन, जीवन हुँ भनेर ! मैले हेर्दाहेर्दै फेरि पनि त्यो उधोमुन्टो प¥यो । मैले उसलाई त्यही हालतमा हातमा लिएर दायाँ बायाँ कहि पनि नहेरिकन घरतिर लागे । मेरो हातमा आउनासाथ त्यो अलि
ब्युतियो । उसको मुटुको धड्कन एकदम तेज थियो । ओहो, मेरो पनि त मुटुको धड्कन त्यती नै तेज थियो । मैले मेरो अनि उसको मुटुको धड्कनको तेज एकैनासले बढेको महसुस गरे ।
***
घर पुग्नासाथ मैले उसलाई पानी ख्वाए । पानी खाएपछि उसमा केही ताकत आए जस्तो देखिन्थ्यो । मैले कम उचाईबाट उसलाई उडाउन खोजे तर उ उड्न सकेन । उ लर्बराउँदै बल्ल बल्ल भुँइमा अवतरण भयो । त्यो चरा साच्चै नै बिरामी थियो । कुनै नाङ्गो तारमा पो करेन्ट लागेको हो की, कसैको गुलेलीको प्रहारले पो उसलाई घाइते बनाएको हो की…म गम खान थाले । बिचरा, कति अभागि जीवन यसको ! मैले उसको अगाडी चामल छरिदिए । ऊ केही दुरी हिंडन त सक्थ्यो तर हिंडेर कुनातिर बस्थ्यो । घण्टौं–घण्टौंसम्म एउटै कुनामा केही नखाई, केही नपिई । ऊ त्यही नै बसिरह्यो ।
अर्को दिन बिहान उठ्ने बित्तिकै मेरो पहिलो प्रश्न यही थियो–टिटु के गर्दैछ ? हत्तपत्त गएर हेरे । टाढैबाट देखे ऊ पहिलाजस्तै उधोमुण्टो परेर हलचल नै नगरि बसेको । म चिच्याउँदै रुन थाले,“बाबा, परेवा म¥यो !” महेश, अर्थात् मेरा श्रीमान् आत्तिंदै, कुद्दै मेरो सामु आए । म छाद हालेर रुन थाले । मेरो हालत देखेर महेश छक्क पर्दैथियो । उ केही नबोली परेवा भएतिर लम्क्यो । उ हाँस्दै परेवालाई सोझ्याउँन थाल्यो,“काँ, सम्बी परेवा मरेको छैन, हेर त ।” साच्चै नै, परेवा मरेको हैन रहेछ, ऊ त पहिले जस्तैै जीउ थाम्न नसकेर उधोमुण्टो परेर लडेको पो रहेछ । हत्तपत्त मैले त्यसलाई समाएर एउटा कार्टनको बट्टाभित्र हिफाजतका साथ राखे । मेरा आँखामा आँसु अझै टलपल हुँदै बग्दै थिए । तर अनुहार भने हाँसोले थोरै खुम्चिएको थियो ।
त्यसपछि, मैले उसको नाम ‘टिटु’ राखिदिए ।
***
तेश्रो दिन टिटुले अनौठो ग¥यो । दुई दिनसम्म लगातार त्यही कार्टनको बट्टामा एक तपस्वी भिक्षुजस्तो समय बिताए पछि सायद उसलाई पट्यार लागेर होला, उ बट्टाबाट निस्कनसम्म सक्ने भयो । भुर्रर उडेर बट्टाबाट निस्कदै टिटु, टुकुटुकु कोठैको जताततै हिड्न थाल्यो । मैले गालि गरेर च्याप्प समाएर फेरि बट्टामा नै थचारिदिए । टिटु अब के मान्थ्यो । उ पटक्कै बट्टामा बस्न माने पो ! कहिले बाथरुम, कहिले बैठक त कहिले बेडरुम, टिटुको भ्रमण शुरु हुन थाल्यो । तर टिटु उड्न भने सक्दैनथ्यो । जति भ्रमण गरे पनि एउटा कुनामा गएर ऊ घण्टौंसम्म भुक्क परेर फुलेर बसिराख्थ्यो ।
घरका मान्छेले बर्डफ्लु होला, नराख भने । घरपटि आमैले परेवाको मासुले रोग निको हुन्छ, काटी खानुपर्छ भने । सायद हामी मानिस जातीको स्वभाव भनौं या कमजोरी भनौं ऊ आफूलाई संसारकै केन्द्र र बुझक्कि ठान्दछ । आफ्नो मात्र एक्लो सासन चलाएर अन्य प्राणीलाई विकेन्द्रमा पार्नु हाम्रो बानी भैसकेको छ । बर्डफ्लु, माहामारी फैलिएको ताका सम्झिए– करोडौं कुखुरा र पक्षीहरूलाई जिउँदै ग्यास च्याम्वरमा भुटिदिने, जिउँदै गाडिदिने जस्ता कामहरू विश्वका अति सभ्य मानिने देश जस्तैः ताइवान, जापान, आदि देशमा गरिएका थिए । धन्य उनीहरूले बर्डफ्लु फैलने डरले मान्छेहरूलाई नै ग्यास च्याम्वरमा जिउँदै भुटेनन्, जिउँदै गाडेनन् ! त्यसो हुँदो हो त संसारमा क्रान्ति नै हुने थियो होला नि…
कम्तिमा म टिटुलाई बर्डफ्लूको नाममा आहुति दिने कुरामा सहमत थिइन । र थियो घरपेटी आमाको प्रस्तावको कुरा, त्यो त मेरो दिमागमै थिएन ।
टिटुमा समय अन्तरालमा धेरै परिवर्तन आइसकेको थियो । मानौं हरेक दिन उसको एउटा नयाँ चर्तिकला हेर्न पाइने दिन हुन्थ्यो । पाँचौं दिन टिटुले आफ्नो उडान भ¥यो । ऊ कोठैभरि उड्न थाल्यो । त्यो दिन मेरो मन पनि खुशिले टिटुजस्तै उडेको थियो । टिटु कहिले उडेर कोठाको ट्युवलाइटमा, त कहिले झ्यालको ग्रिलमा बस्न थाल्यो । तर उसको मनपर्ने ठाउँ चाहिँ ढोकाको माथिल्लो खापा थियो । कोठा भरि उडान भरेपछि ऊ बिस्राम गर्न त्यही ढोका माथिको डिलमा बस्थ्यो । उ त्यहाँ घण्टौंसम्म डेग पनि नचलाई बस्थ्यो र पिच्च–पिच्च तलतिर बिस्टाउँथ्यो । दिउँसोको खाजा खाने बेला भएको थियो । महेश र म दालमोठ खान थाल्यौं । दालमोठमा सानो–सानो केराउका दाना थिए । मैले ला आइज भनेर केही केराउका दानाहरू भुँइमा गुडाइदिए । त्यसपछि त टिटुले झन् चकित पा¥यो । उ साच्चै नै ढोकाको डिलबाट भुर्रर तल झरेर ती केराउका दानाहरू भकाभक टिप्नथाल्यो । धेरैदिन पछि आज बल्ल टिटुले अन्नको दाना टिप्यो । हामी दुई बुढाबुढीलाई सबैभन्दा अनौंठो त्यतीखेर लाग्यो जब टिटु दाना टिप्न त्यहाँबाट ओल्र्यो र कपाकप केराउका दानाहरू खायो । हामी बुढाबुढी एकर्काको अनुहार हेर्दै ट्वाल्ल प¥यौं र टिटुतिर हे¥यौं ।
***
प्राय महेश नभएको बेला पारेर ऊ त्यहाँबाट ओर्लन्थ्यो । ऊ ओर्लने बित्तिकै म हतार–हतार भातका सिताहरू
छरिदिन्थे । परेवालाई के मनपर्छ, परेवाले के खान्छ मलाई थाहा थिएन, तर म प्राय भात नै दिने गर्दथे ।
टिटुलाई अरु कोठाहरू भन्दा भान्सा कोठा नै मनपथ्र्यो । त्यही ढोका माथिको डिल उसलाई संसार भरिको प्यारो ठाउँ लाग्दो हो । कोठाको झ्यालढोका प्राय सधैं खुल्ला रहन्थे । तर अचम्म टिटु त्यो कोठाबाट कहिल्यै बाहिर गएन । उ आफै भागेर जान खोज्ने भए धेरै टाढा पुगिसक्थ्यो । तर खै किन हो, उसले कहिल्यै त्यो प्रयास नै गरेन…
त्यो दिन टिटुको बिशेष दिन । बिहानै देखि मैले र महेशले सल्लाह गरिसकेका थियौं । हामीले पानी मनतातो हुनेगरि ततायौं । महेशले टिटुलाई च्याप्प समात्यो । अनि मैले टिटुलाई नुहाईदिए । हेर्दाहेर्दै टिटु सफा र सुकिलो देखियो । सुकेपछि त टिटुको शरिरको सेतो रंग अनि घाँटिनेरको छिर्विरे खैरो रंग अझै प्रस्ट देखियो । अब भने उ ठाटिलो देखियो ।
घण्टौंसम्म एकैठाउँमा बस्ने, झ्याल–ढोका खुल्लै देखेर पनि भागेर जान नखोज्ने टिटुको प्रवृति देखेर म दङ्ग थिए । एक मनले सोच्थे, टिटु अब हामीसँगै बसिदिए हुन्थ्यो । सधै यसरी नै । परिवारको एक अर्को सदस्य जस्तै । तर ऊ घण्टौंसम्म एकै ठाउँमा घोत्लिएर दिनभरि खै के खोचेर बस्थ्यो, सायद उ परिवारको बारे सम्झन्थ्यो कि ! सायद ऊ आफ्नो बिगतको दिन र आफ्नो घर पो सम्झन्थ्यो कि ! म टिटुलाई एउटा मनोरञ्जनको साधन बनाएर आफूसँग राखेर स्वार्थी हुन सक्दिन थिए । मैले निश्चय गरिसकेको थिए, अब मेरो एउटै मात्र इच्छा थियो, टिटु अब आफ्नै गाउँ फर्कियोस् ।
सधैं झैं महेश आफ्नो काममा गए । धेरैबेरपछि टिटु दाना टिप्न भुँइमा ओर्लियो । आज मैले टिटुको भात बाहिर निस्कन मिल्ने ठाउँमा लगेर छरिदिए । म त्यहाँ भइन्जेल टिटु दाना टिप्न आएन । म ढोका पछाडि लुकेर टिटुलाई हेरिरहे । ऊ विस्तारै तल ओर्लिएर, दाना टिप्दै ढोकाबाट बाहिर निस्क्यो ।
बहिरी संसार देखेर उ हठात् उडी हालेन । उ एउटा बिचारी मान्छेले जस्तो धेरैबेर त्यही उभीएर बाहिर नै हेरिरह्यो । खै के सोच्दै थियो ऊ । बिस्तारै उ त्यहाँबाट निस्क्यो । म उसलाई देखेर उसको पछि पछि गए । मेरो मन सिरिङ्ग
भयो । मनमा चिसो पस्यो । एकछिन त ऊ नगैदिए हुन्थ्यो जस्तैं लाग्यो मलाई । तर अब टिटुले जानैपथ्र्यो । उ भुर्रर उडेर नजिकैको घरको छतमा बस्यो । उसले त्यहाँबाट मलाई पुलुक्क हे¥यो । मानौं ऊ मेरो स्वीकृतिको पर्खाइमा
थियो । मैले शव्दमै बोले, “टिटु, जा ल ! राम्रोसँग बस् है ।” मैले त्यती भने पछि साच्चै नै टिटु उड्ने तर्खर गर्न थाल्यो । उसले एकदुई पाइला हिंडेर यताउता हे¥यो ।
‘भुर्ररररर्’ । टिटु त्यहाँबाट उड्यो । एउटा घरको पछाडि…अर्को घरको पछाडि…धेरै घरहरूको पछाडि…टाढा ! धेरै
टाढा !
टिटु उडेको दिन मलाई रातभर निद्रा लागेन । सोच्न थाले टिटुले आफ्नो परिवार, गाउँ र आफ्ना साथी–सँगी भेट्यो होला । कि कहिँ कतै उसरी नै उधोमुण्टो पो परिराछ कि !………….
***
के तपाईंहरूले कही, कतै मेरो टिटुलाई देख्नु भएको छ ?!
२०६६ असोज २७ गते, पोखरा
*(Sambida Rajbhandari-Shrestha is KaKhaRa Programme Coordinator in Mandapika Art Group)
Partners and Co-workers
- Documentary Open Skool, Kumarigall, Kathmandu, Nepal
- Bikalpa Art Centre, Kathmandu, Nepal
- KaKhaRa-the beginners, Kalimati Chowk, Pokhara
- Shilpee Art Group, Kathamndu, Nepal
Contact Mandapika
Mandapika Art Group
Gotthatar, Kathmandu, Nepal
Cell: +977-9841398733
mandapika@live.com; mandapika@gmail.com
mandapika.wordpress.com
Who are we ?
Mandapika Banner
Mandapika Art Group works for Children and Youths through the medium of art, literature and communication. This organization is established in 2060 B.S. in a join efforts and participation of artists, literature and media persons working in the field of art, literature and media since a long period for genuine creative activities. This has forwarded its activities including different medium of art, literature and communication like painting, music, drama, lm and print media(newspaper and books).We strongly believe that the different aspects of art are the very
right means for social transformation.
Aims to:
The main objective of Mandapika is to present its creations through art, literature and media. This believes art and media are not only for entertainment but also a right means for social transformation. Therefore, Mandapika will work for the well being of communities at risk. As there is growing concern on the Concept of “New Nepal”, Mandapika
respects the children and youths’ growing political awareness and is committed to make active participation of them in creative activities to make this concept a reality.
Work:
Mandapika organizes child and youth based literature, acting, painting and musical instruction classes and workshops focusing the children and students in different occasions. This also publishes child literature books and other materials, prepares and produces drama, lm, documentary, music video, magazine, brochure, pamphlets and books & organizes painting workshops and exhibitions on contemporary issues and events. Mandapika can collaborate with other helping organizations and partners for this initiative.
Mandapika Initiatves:
Art for all:
Mandapika conducts various trainings and workshops on art and communication like painting, theatre (acting),
music, and personality development for the school students, youths, people and community at risk as well. In this respect, Mandapika has already organized various workshops on ne art, theatre productions and personality development for school students and youths.
MANDAPIKA 